Ne güzel bi zaman mutlu olmuştum. Kendimi de alıştırmıştım sanırım ki, böyle atlatması biraz zor oldu. Yine eskiye dönüyorum. Ne yapacağımı, ne olacağını, nasıl günlerin beni beklediğini hiç bilmiyorum. Bilmek istiyorum ama bunun bi yolu yok biliyorum, beklemekten başka.
Kocaman kız oldum, kendi hayatımı kuramadım henüz. Sanki ödnç alınmış bi hayat yaşıyorum. Bir başkasının hayatını devam ettiriyorum ve bi gün kendi hayatımı yaşamaya başlayacakmışım gibi hissediyorum. Sanırım herşeyin güzel olduğuna, çevremdeki insanlarla mutlu olduğuma inandığım an kendi hayatımı yaşamaya başlayacağım. Ya da kendimi kandırıyorum.
Biz bu dünyaya niye geldik? Hepimizin hayatında olmazsa olmazlarından biri evlilik, peki neden? Biz bu dünyaya evlenip çoluk çocuk sahibi olmak için mi geliyoruz? Neden diğer amaçlarımız gözümüzde olmazsa olmaz değil de evlilik olmazsa olmaz. Erkekler için daha kolay aslında, ama kadınlar için öyle değil. Bi erkek evlenmeden de tek gecelik ilişkiler yaşayabilir, ama bi kadın aynı şeyleri yaşadığında kötü anılmaya başlar. Aslında çoğu insan hayatı istediği gibi yaşamıyor. Hep birilerinin ne düşüneceği endişesi içinde kendini mutsuzluklara hapsediyor. Aslında kimin ne düşündüğünün ne önemi var ki, mutlu olduktan sonra? Sadece birilerinin ne düşündüğünü hayatımızın ilk sırasına koyup mutsuz olmak mı hayatı düzgün yaşamak? Yoksa birileri ne der diye düşünmeden, ama kimseye zararı olmayacak şeyleri sonucunda mutlu olmak var diye yaşamak mı düzgün yaşamış olmak?
Ne kadar yazılırsa yazılsın, ne kadar söylenirse söylensin çoğu kişi bu huyundan vazgeçmeyecek biliyorum. İtiraf etmek gerekirse sanırım bende tam anlamıyla hayatı istediğim gibi yaşayamıyorum. İşte bu yüzden ufacıkta olsa içimde umut var ve herşeyin çok güzel olacağına beni inandırıyor. Ama şimdilik... Umarım onu hiç kaybetmem.
Bu arada belki bilmek isteyen olur, daha önce adı geçen kişilerle artık iletişim halinde değilim. Sanırım böylesi çok daha iyi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder